Travels

1 - Le premier BBC "Les Vosges" challenge

2 - Das Erste BBC Deutschland Abenteuer

3 - Le deuxieme BBC "Les Vosges" challenge

4 - BBC Xperiences continued

1 - Le Premier "BBC Les Voges" Challenge

Aangezien de leden der BBC nette belastingbetalers zijn die zich zonder uitzondering aan alle door de Nederlandse overheid en vergelijkbare instanties uitgevaardigde verkeersregels houden, was de verwachting dan ook hooggespannen dat het volledige ledenaantal zou deelnemen aan het eerste officiele buitenlandavontuur der BBC.

Tot op enkele uren voor de geplande afreis naa het Franse stuurwalhalla de Vogezen, ontpopte 50% van het ledenbestand zich echter tot rebellerende elementen. Door drukke werkzaamheden was hun deelname aan deze historische reis verhinderd. Een slecht excuus voor een strak stukje sturen waarop royement zal volgen! Voor de aftocht richting Antwerpen, Hasselt, Luik en Luxemburg gold dan ook: two down, two to go.

Goed zicht en slecht wegdek

Het eerste stuk door Belgie wordt voornamelijk gekenmerkt door continue con(t)frontatie met het beruchte hobbelige wegdek. Gelukkig heb je daar op een comfortabel afgeveerde Ducati niet zo'n last van... Wanneer je bovendien een prettige gemiddelde kruissnelheid aanhoudt is het leed met een uurtje geleden. Het in de gaten houden van alles wat er achter je gebeurt, met name het al dan niet aanwezig zijn van ongemarkeerde blauwe VW Golfjes en vriendelijk naar de kant van de weg gebarende Rijkswachten is dan erg belangrijk. Een goed zicht in de achteruitkijk spiegels is daarbij essentieel. Een tip voor 748/916 rijders: het strak afstellen van het kogelgewricht waarin het achteruitkijkspiegeltje kan worden bewogen biedt een vrijwel trillingsvrije en unieke blik op de eerder genoemde Golfjes. Da's een veilig gevoel!

Lost in Luik

Ter hoogte van Hasselt krijg je na een paar uurtjes toeren lekkere trek. Gelukkig hebben de Belgen hiervoor een oplossing in de vorm van een AC restaurant waar overheerlijke schotels Filet Americain zijn te bemachtigen: Een absolute aanrader! Deze energie heb je trouwens ook wel ook wel nodig om in het doolhof van wegen en tunnels van Luik de juiste route richting Luxemburg te vinden. Na een half uurtje rondrijden en zoeken, spreekt Hans een passerende Luikenaar aan, die het vervolgens op een lopen zet alsof de Urker Harleyclub hem op de hielen zit: Da's lekker!! Tja, de Aprilia RSV Mille van Hans heeft natuurlijk ook wel een wat andere uitstraling dan een Duc, Quod Erad Demonstrandum. Dit was echter toch wel een wat overdreven reactie, zelfs voor een Belg. De richtging die de voortvluchtige allochtone Luikenaar had gekozen bleek gelukkig precies de goede richting naar Luxemburg te zijn. Wellicht communiceert men in Ghana op vergelijkbare wijze.

DCN lid 00001

Het reisdoel van de eerste dag was de firma LuxMoto van Rob Noorlander, Harley dealer in Diekirch. Rob is de "founding father" van de Ducati Club Nederland en heeft dien ten gevolge lidnummer 1. Bij vertrek naar de Vogezen was het idee om even langs Rob te rijden voor een interview in de Strada. Het is tenslotte het 4e lustrumjaar. Bij aankomst in het ex-Ducati SpA pand bleek Rob van een welverdiende vakantie te genieten en was dus elders. Gelukkig is er dan nog altijd gelegenheid te grasduinen tussen de schappen gevuld met enorme hoeveelheden Ducati-spul. Altijd leuk natuurlijk. De volgende dag vertrokken uit het aangename hotelletje om de hoek bij LuxMoto en verder richting zuid en het einddoel: de Vogezen!

Op dag 2 vormde een klein regenbuitje van ongeveer 10 minuten gelukkig het enige obstakel op weg naar de omgeving van Colmar. Da's op zich al geluk hebben want het wil in deze contreien nogal eens stevig regenen. Rond het middaguur ingechekt in een prima hotelletje in Munster (Frankrijk inderdaad) om de volgende 2 dagen volop te kunnen genieten van de bergwegen en de uitstekende staat van het asfalt in deze streken. Ik heb er even over nagedacht om deze hele website te gebruiken voor een uitvoerige beschrijving van hoe geweldig de wegen op en af de Col de la Shlucht en de Grande Ballon zijn te sturen. Omdat ik met dergelijk proza minstens 40 Gb kan vullen ben ik hier maar niet aan begonnen. Bovendien is de reisafstand van circa 600 km tot deze geweldige verzameling bochten geen excuus om het zelf te gaan ervaren. Mijn laatste tip is dan ook: Just Do It!!

Das Erste BBC Deutschland Abenteuer

Seizoensluiter

We hebben niet mogen klagen het afgelopen seizoen. Veel mooi en droog weer, Carl Fogarty wereldkampioen, kortom alle reden voor een mooie seizoensaflsuitende rit. Het weekeinde van de 18e en 19e September beloofde een van de laatste mooie weekeinden van het seizoen te worden. Dat bood dus een goede perspectieven voor een tripje naar het buitenland. Om de een of andere reden is Duitsland voor mij nog altijd een redelijk onontgonnen gebied voor wat betreft motorrijden... Typisch eigenlijk, want het land biedt natuurlijk heel wat voor de echte die-hard. Op enkele delen van de autobahn kan je de topsnelheid van je motorfiets testen zonder angst om door onze in het donkerblauw gehulde belastinginners (hoezo verkeersveligheid verhogen?) te worden achtervolgd. Nog leuker is het natuurlijk om de bochtenstabiliteit van je Ducati te testen in het glooiende landschap van onze oosterburen.

Net niet Wissen

De Duitsers weten natuurlijk als geen ander dat wij Nederelanders op een gegeven moment toch wat uitgekeken raken op het platte landschap met de vele kaarsrechte dijkweggetjes. Daarom adverteren enkele Duitse hoteliers (ik heb een takke hekel aan camperen en weet daar dus ook niets van) hun diensten in combinatie met een zeer stuurbare omgeving aan in Nederlandse motorbladen. De meeste lokaties zijn bereikbaar binnen 4 uur rijden vanaf Utrecht, dus is een weekendtrip goed te doen. Het Nassauerhof in Wissen vlakbij Keulen is zo'n hotel dat zich profileert als ideale uitwijkplaats voor naar bochten hongerende Nederlandse motorrijders. Dus maar geboekt en voor het maximale genot op vrijdagmiddag al richting Oosten vertrokken. Het voorspelde mooie weer bleek vooral van plan te zijn zich te beperken tot het weekeinde en vooral niet vrijdagmiddag al te voorschijn te willen komen. Behoorlijk wat nattigheid dus en daarom veel extra files in het Ruhrgebied. Hiet echt fijn voor een begin maar ja, dat hoort er ook bij natuurlijk.

Omstreeks 8 uur 's-avonds kwam ik aan op de ringweg richting Keulen. Doorijden naar Wissen, ongeveer 60 km naar het zuid-oosten, leek mij op dat moment geen aantrekkelijk alternatief. Op zoek naar een slaapplaats in Keulen dus. Dat viel nog niet mee, want de Koelner Messe zat helemaal vol. Gelukkig kon ik bij een stoplicht midden in keulen een Duitse collega, motorrijder op een Honda CBR600F aanspreken en om een tip naar een goed hotelletje vragen met (belangrijk) nog een kamer over. "Fahr doch hinter mich her" was het antwoord en zowaar naar een perfect hotelletje geloodst. Keulen bidet 's-avonds trouwens leuke kneipes om te stappen, dus was ik niet rouwig om mijn 'gedwongen' stop.

Nassauerhof: Themenhotel

De volgende ochtend zag het weer er een stuk beter uit, dus lekker vroeg alsnog naar Wissen toe. Het dorpje met ongeveer 10.000 inwoners is vanuit Keulen goed bereikbaar en al snel na de rondweg van Keulen wordt het landschap geaccidenteerd en dus de weg veelbelovend bochtig. Eenmaal aangekomen in Wissen de spullen gedumpt in een bijna volledig uitgestorven hotel. 'Der Chef' bleek er namelijk de vorige avond stevig tegenaan te zijn gegaan, dus die was even euhm 'niet beschikbaar'. Heerlijk zo'n eigen onderneming! Het hotel is overigens netjes en volbehangen met posters, borden en andere curioza van alles wat met films en sterren te maken heeft. Rene Mioch zou er zijn hart ophalen. Een 'themenhotel' noemen de oosterburen dat. Fout, maar wel leuk.

Umgebung Wissens

De stuurmogelijkheden in de omgeving van Wissen zijn prima. De echt leuke weggetjes zijn echter pas na wat moeite te vinden, dus de aanschaf van een gedetailleerde kaart van de omgeving is geen luxe. Dan is het namelijk opeens redelijk eenvoudig: gewoon de met groen aangeduide weggetjes nemen en de lol kan niet op. Alhoewel, opvallend was dat de staat van de wegen op een behoorlijk aantal plaatsen nogal te wensen overliet. Wat heet. Op een stuk was er in de rechterkant van de weghelft een langgerekt gat van circa 30 centimeter diep. Uiteraard niet gemarkeerd en vlak na een bocht... De Deutsche grundlichkeit richt zich kennelijk al een tijdje niet meer op 's-lands wegennet. Gelukkig bieden de uiterst comfortabele veringselemeneten van Ducati ook hier weer uitkomst!

In de omgeving van Wissen is overigens ook de oorzaak van de zwaarlijvigheid van de gemiddelde Duitser uit de streek te ontdekken. Om de stevige trek na een half dagje rijden te stillen, nam de BBC plaats in een donkerbruin uitziend Gasthaus in Weyenbusch. Het als luchtig omschreven menuutje op de lunchkaart zag er aantrekkelijk uit, dus maar besteld. Na een ontzettend diep pizzabord kippensoep, werd ons een indrukwekkende hoeveelheid gebakken varkensvlees aangereikt, gelardeerd met een dito hoeveelheid aardappelen (het is Duitsland uiteraard) en gebakken spekjes. Door deze culinaire overdaad was ik snel vergeten dat het menu ook nog eens bestond uit een nagerecht van vanilleijs met chocoladesaus en ananas. Dit alles, inclusief drankjes (non alcoolico uiteraard) en koffie werd afgerekend voor 22 Duitse Marken precies per bord...

Na een dergelijke maaltijd valt de slechte ergonomie van een Ducati extra sterk op. Met name de vormgeving van de tank blijkt dan op enkele plaatsen erg ongelukkig. Gelukkig biedt ook dan de uiterst comfortabele vering weer eens uitkomst.

Up a shit creek with no brakes!

Vanuit Weyenbusch ging de rit vervolgens weer verder, nog meer zwierig bochtenwerk in het verschiet! Het genot van de grondspeling en met name de snelheid van mijn 748 werd echter in toenemend verontrustende mate verminderd door een vreemd gevoel bij het aanspreken van de (toch al niet als bijtend bekend staande) voorremmen. Vreemd, want na 3500 kilometer kunnen de vakkundig aangebrachte remblokken natuurlijk geen echte problelem veroorzaken. Na enkele kilometers was het wat vage gevoel echter veranderd in een overduidelijk 'remmen als in een grindbak'. Uiteraard gestopt om voor de zekerheid de remmen maar eens te controleren. Het onmogelijke bleek toch te zijn gebeurd: de pas gemonteerde en dus verse remblokken bleken #$%#$%# helemaal tot op het metaal te zijn versleten. Daar sta je dan op een late zaterdagmiddag midden in Duitsland... zonder remmen. OK, de achterrem functioneerde op het normale niveau, maar dat is niet bepaald normaal te noemen. Toch maar uiterst voorzichtig en onder begeleiding van de BBC teruggereden naar het hotel. Waar een inmiddels bijna nuchtere hotelbaas mij toezegde de volgende dag zijn volledige netwerk van locale motordeskundigen aan te spreken om mij weer uit de shit te helpen. Die avond zelf was er toch niets meer te regelen want het was de nacht van het Wissense bierfesst. Het enige jaarlijkse feest in Wissen. Na het gesodemieter met de remblokken werkte de sporen van overmatig drankgebruik in het gelaat van de vriendelijke Duitse hotelier inspirerend. Dus ik met de voltallige BBC naar de bierkeller! Mijn conclusie van die avond is overigens dat Duitse bierfeesten ook buiten Beieren zeer de moeite waard zijn.

Mechaniker Klaus

De volgende ochtend bleek het "uitgebreide netwerk" van motordeskundigen voornamelijk te bestaan uit mensen die "weleens motorrijden" of ervan hadden gehoord. Nadat half Wissen op de hoogte was gebracht van het gebrek aan remvermogen van mijn Duc, waardoor de dag acuut werd uitgeroepen tot autoloze Zondag, werden we doorverwezen naar ene Klaus die zou kunnen helpen. Klaus dus gebeld en die wilde inderdaad wel even komen kijken. Enige tijd later stopt er een zeer oud Opel kadetje voor de hoteldeur, waaruit een zwaar bebaard en met staartje uitgerust heerschap tevoorschijn komt. 't Zal me toch @#$#% geen Harley rijder zijn die mij mot gaan helpen?! Juist, een Harley rijder dus, maar wel een die bijzonder vriendelijk bereid bleek te zijn zijn vrije zondagmiddag op te offeren om mij weer op weg te helpen.

Klaus bleek over een werkplaats te beschikken waar hij met name oldtimers (Nortons, Triumphs etc.) in ere herstelt. Tot het onderdelen arsenaal behoorde helaas niet een voor Brembo remklauwen geschikte remblokken set. Na enkele uren bellen bleken Klaus z'n collega sleutelaars of niet thuis of niet te beschikken over de node gewenste onderdelen te beschikken. Vanwege het nog redelijke weer en het rustige verkeer heb ik toch maar besloten terug te rijden naar Nederland. Dat is gelukkig zonder noemenswaardige problemen gelukt zodat ik mijn fiets na 4 1/2 uur sturen weer veilig in de garage kon zetten.

Sorry, productiefoutje...

Na controle en herstelwerkzaamheden door mijn dealer zou de oorzaak van de remproblemen te wijten zijn aan de remblokken zelf. Deze zijn teruggezonden naar de fabriek van EBC, waar ze 'nader zullen worden onderzocht'... tja, voor mij nooit meer EBC dank u!

Le Deuxieme "BBC Les Vosges" Challenge

De Vogezen, een gebied in het Noord-Oosten van Frankrijk. Gekenmerkt door een sterk geaccidenteerd terrain (ook wel Bergen genoemd), wegen met hoogkwaliteits vlak plaveizel (ook wel asfalt genoemd), een rijke historie (ook wel irrelevant genoemd) en een historisch voorbeeld van de voordelen van Europese integratie (not). De jaarlijkse gang van de BBC naar dit beste stuurgebied op een steenworp afstand van het scheelgeflitste en te krappe Nederland stond gepland voor het lange weekeinde van 18 tot 21 augustus 2000. na een dreigend royement van 50% van het ledenbestand van de BBC wegens verzaking, stond deze keer het voltallige ledenbestand te popelen voor de afreis naar Frankrijk. Hoe zou het sturen dit keer bevallen? Hoe zouden de nieuw aangeschafte lichtgewicht accessories en motorfietsen zich ontpoppen? Lees het in deze editie van "BBC Les Voges"� Challenge.

Knoopunt Luik ontrafelt

Door enkele economische ontwikkelingen in de prive-sfeer is de standplaats van de BBC niet meer per definitie Berkenwoude. Het vertrek naar het door ons zo lang gemiste stuurwalhalla was dit maal vanuit Capelle aan den IJssel, ten noorden van de Brienennoord. Op zich niet ongunstig want de rotonde onder de snelweg door, richting Brienennoord en vervolgens Breda en Antwerpen is goed om even lekker 'los' te komen. Al snel bleek dat bijna letterlijk te gelden voor de bagagetas van onze 900Ssie pilot Hugh. Na de bevestigings-constructie te hebben verstevigd tijdens een ongeplande stop op het parkeerterrein van het Esso tankstation voor de Moerdijk, konden we eindelijk onderweg naar Hasselt, de eerste halte. Trouwe BBC adepten weten dat het plaatselijke AC restaurant hier, naast ruime tankgelegenheid, overheerlijke schotels Filet Americain serveert. Een bijkomend voordeel van een stop vlak voor Luik is dat de stress van het vinden van de juiste route richting de Ardennen enigzins wordt verlicht.

Het investeringsbeleid van onze zuiderburen bleek echter verbazingwekkend effectief. Het knoopunt Luik is eindelijk ontrafelt!! Vers asfalt, voerend door een met roomwitte tegels beklede tunnel leiden je nu eenvoudig naar de juiste route richting de Ardennen. Opvallend was overigens dat de anders niet altijd even rustig rijdende belgen zich hier keurig aan de door de autoriteiten aangegeven snelheidlimiet van 50 kilometer per uur hielden. Het is waarschijnlijk verstandig om in dit geval de aanwijzingen van deze autoriteiten op te volgen...

Harley Davidson en Club Rainbow

Na enige kilometers kon het gas er gelukkig weer op richting Luxemburg. Het doel van de eerste dag was het Hotel 'Ville de la Sure' in Diekirch. Naast de door de BBC vorig jaar geteste en goedgekeurde gastvrijheid, bied het hotel ook nog een andere aardigheid. Het is gelegen op circa 50 meter van de winkel van Rob Noorlander. Rob is grondlegger van de Ducati Club Nederland en was Harley Davidson dealer. Inderdaad was, want toen wij Rob spraken bleek dat hij nog maar net zijn dealerschap had verloren. Hier was hij nogal pissig over, vandaar de toevoeging 'un' aan het uithangbord met 'official Harley Davidson dealer' erop. Mede vanwege het feit dat ons hotel inmiddels bleek te zijn overgenomen door een homo-stelletje, dat de vroegere ontbijtruimte had omgedoopt in een discoclub met de weinig vertrouwenwekkende naam 'Rainbow', bezochten we uit veiligheidsoverwegingen snel Rob zijn winkel.

Naast de nodige Harleys en aanverwante artikelen zoals prachtig met leer gerafelde zadeltassen die bij het minste tussen de spaken van de motorfiets verdwijnen, staan er ook enkele mooie Guzzi's. DE attractie van Rob's winkel is echter de grote verzameling Ducati onderdelen. Er liggen frames, spatborden, tanks, velgen, complete motorblokken en nog veel meer lekkers. Uiteraard allemaal te koop. Een gouden tip voor de liefhebbers van het oudere spul. Tussen de rekken stonden nog twee motorfietsen uitgestald: een schitterende azuurblauwe 750SS en een voor ons niet direct herkenbare racer. Gelukkig kwam Rob net binnenlopen, zodat we meteen om opheldering konden vragen.

La Machina Mysterioso

Rob zat op zijn praatstoel en begon tijdens zijn rondleiding door het pand te vertellenn hoe hij hieraan is gekomen. Het pand schijnt ooit bezit te zijn geweest van de Italiaanse staat die erop een gegeven, moment vanaf wilde. Omdat Rob er toen al inzat had hij uiteraard het recht van het eerste bod. Na wat telefonisch heen en weer gepraat met de Italiaanse tussenpersoon in Luxemburg, werd een deal bereikt. Voor het afronden er van kwam de Italiaanse nog even langs bij Rob en was nogal vebaasd over de omvang van het pand in verhouding tot de prijs ervan. De toekomst van Rob's Ducati verzameling was echter veilig gesteld. Rob vertelde verder aan een stuk door geweldige anecdotes die de rijke geschiedenis van het Ducati merk illustreren. Helaas had uw verslaggever op dat moment geen pen en blocnote tot zijn beschikking, maar was toch te veel onder de invloed om zinnige dingen op te schrijven. Het enige dat ik kan doorgegeven zijn mijn welgemeende excuses voor deze gemiste kans. Aan de andere kant is er weer een extra redden voor een Vogezen tour in 2001!

Uit de mist van mijn geheugen kan ik nog wel enige aardigheden naar boven halen over de eerder genoemde racer. Het bleek een exemplaar te zijn uit een serie van 3 stuks. Een hiervan is total loss gereden tijdens een race. Van de andere is de huidige verblijfplaats een mysterie. Volgens Rob is een Duitser de eigenaar ervan en heeft deze hem staan in een dubbelgeblindeerde en extra beveiligde garage. Als bewijs van echtheid, beschikt Rob over een door Franco Farne himself in de fabriek getekende verklaring. Helaas hebben we deze verklaring niet kunnen zien want hij ligt veilig in een bankkluis.

Nat Selestat

De volgende dag arriveerden we na zo'n 3 uurtjes rijden over al redelijk aantrekkelijke bochtige wegen bij het hotel in Selestat. We hadden mazzel, want het weer in Selestat bleek die ochtend niet al te best te zijn geweest. Zo slecht zelfs dat de fietsen zowat besloegen van de nog rondhangende waterdamp. Snel parkeren dus die hap, inchecken en douchen. Na monter en opgefrist weer de lobby ingelopen die aansluit op de garages waar de fietsen stonden. Er kwam een hoop kabaal uit de garage in de vorm van hoogtonige Franse volzinnen. Gelukkig niet het donkere gerommel van wegrijdens en gestolen Italiaans stuurwaar, maar toch even kijken natuurlijk. Wat bleek het geval? Onze fietsen waren geparkeerd aan de linkerkant van de garage, welk gedeelte kennelijk alleen was bestemd voor auto's. De boel moest en zou per onmiddelijk worden verplaatst naar een plek rechts achterin de garage. Uiteraard die plek die eigenlijk geen plek is. Na dit typerend staaltje Franse druktemakerij, gelardeerd met Duitse regelneverij (het is tenslotte de Elzas), trokken we de stad in. Best een leuk provinciestadje dat Selestat. Er is een mooie kathedraal en met name het ijs en bier smaakte prima.

Euforie compleet

Eindelijk! De Zaterdag! De dag waarop het allemaal zou gebeuren. Waarop een hernieuwde kennismaking zou plaatsvinden met het vloeiende en hier en daar gewelfde asfalt. Waarop zou blijken of de eerder dit jaar verhoogde hypotheken, aangegane schulden en zwart geld transacties ten behoeve van de financiering van allerlei stuurverbeterende accessories ook het gewenste effect zouden opleveren.

Het antwoord op deze prangende vragen, waarvan het collectief der BBC al nachtenlang wakker lag, bleek te kunnen worden beantwoord met een unaniem JA! De 748 in R uitvoering bleek zich in deze habitat bij uitstek te ontpoppen tot een werkelijk ongeevenaard stuurijzer, waarmee schier onmogelijke bochtensnelheden zijn te behalen (uiteraard is deze amateur al snel tevreden, maar toch). In mijn herinnering voelde mijn vorige 748 uit 96 aan als een overjarige Honda Goldwing (brrr). De Aprilia RSV Mille bleek volledig te voldoen aan de verwachtingen: werkelijk knetters hard uitaccelereren! Het feit dat de beide 900SS'en (ie en SL) het tempo goed konden bijbenen laat zien dat je in dit sort bochtige omgevingen niet zo gek veel hebt aan bergen... euhm... vermogen. Sturen, sturen en nog eens sturen is het devies. En het leukst natuurlijk.

Rubber en wijfmannen

Ons euforische gevoel en de bijbehorende acties werden tegen de middag ruw verstoord door plotseling hoge concentraties van blauw met petten. Gas d'r even af dus, want met die fransen moet je niet lopen dollen, en na 500 meter weer vrolijk verder... dachten we. Het door ons zo zorgvuldig uitgekozen parcours bleek volledig bezaaid met de eerder genoemde dienders. Er bleek er om de 50 meter wel een te staan. Omdat ik het snel zat werd, heb ik een van die mannen maar aangesproken en gevraagd wat de bedoeling was van de onsportieve instelling. De agent vertelde dat 'ons' parcours al door een andere club was besteld. De Tour Feminin zou binnen 20 minuten langskomen, dus of we maar even wilde opzouten. Nou, wat graag natuurlijk, want op deze manier schoot het niet op en van het uitzicht om naar met anabolen opgespoten wijfmannen, rondrijdend op dunne rubber bandjes, te moeten kijken werden we niet bepaald vrolijk. Gelukkig leidt zowat iedere stuurcorrectie in de Vogezen tot een nieuw uitdagend bochtig traject, dus zat de vaart er al weer snel in.

Retour Detour

Zondag was de dag van het ruwe en altijd te vroege afscheid. Twee aan twee zijn we teruggereden. Elvin op zo'n 900SL en ik op mijn schittrend ge(i)le 748R via de kortste route langs Dinant en Namur. Helaas en natuurlijk ter hoogte van de Ardennen een behoorlijke plensbui gehad, maar ter hoogte van Dinant in Belgie droogde het op. Hier zijn we snelweg nog even afgegaan om de omgeving te verkennen. In feite is dit gebied een beetje een klein Vogezen te noemen. Op iets meer dan 3 uur rijden van Utrecht zit je in een schitterende omgeving met strakke stuurwegen. Natuurlijk was deze detour wel uitstel van executie, want even later ter hoogte van Hazeldonk redden we de bekende. Hollandse drukte weer in (op Zondag!). Er bleven slechts de herinneringen aan stille natuur, leeg asfalt en veel, heel veel bochten... gaan we volgend jaar weer? ABSOLUUT!

Xperiences continued: Hessen, Germany: down, anything but out...

Zomer in Europa, een fantastische stuurfiets ter beschikking: voldoende ingredienten dus voor een nieuwe BBC Xperience. Het vizier werd dit keer gezet op Duitsland waar in Hessen, zo claimde bronnen, uitstekend kan worden gestuurd. Helaas kon slechts de harde kern (Hans en Erik) van de BBC afreizen naar dit door de BBC nog onontgonnen heuvelachtig stuurgebied.

Zomer in Europa betekent niet automatisch zonneschijn in Europa. Met dit feit werden we stevig geconfronteerd al bij de eerste honderden meters Duits asfalt. Niet dat het met bakken naar beneden kwam, maar de neerslag was voldoende voor kouwe handen en krakende botten. Ook bij het bereiken van het door de BBC uitverkoren gebied onder de rook van Frankfurt bleken de weergoden last te hebben van volle blazen... Ter compensatie van al dit ongemak was het toevallig gevonden hotel een feest. Het betreft hier een hotel dat overduidelijk betere dagen heeft gezien, maar nog ruim kan teren op de wat vervaagde glorie. Heerlijk gedouched, gegeten en geslapen en dat alles voor weinig. Gouwe pre-Euro tijden dus.

De omgeving in Hessen is meer heuvelachtig dan bergachtig en dus een prima omgeving om te sturen. Doordat het onderhoud aan de wegen in Duitsland na Die Wende nogal te wensen overlaat, vormt dat een beperkende factor voor de echte lol. Binnen een reisafstand van zo'n 400 kilometer vanaf Utrecht zijn de Vogezen absoluut te verkiezen boven dit gebied

Gelukkig was het op de geplande stuurdag prima weer en besloten Hans en ik de omgeving nog grondiger te onderzoeken. Na enkele uren sturen bleek Hans vooral het woordje 'grondig' invulling te willen geven. Onder zijn motto 'The Priller: it's a killer' rem-stuurde zijn Aprilia Mille tegen het pokdalig Duitse asfalt. Pijn aan het sleutelbeen, pijn aan het ego, pijn aan de Priller en dus aan de portemonaie. Na controle in ziekenhuis en van motorfiets bleek een terugreis op de beschadigde fiets nog altijd tot de mogelijkheden te behoren. en in een streep reden we de volgende dag huiswaards.

Leverancier aan het Hof van Den Haan, Arie Molenaar, schatte de schade van de op Duits grondgebied gevelde Italiaan op een indrukwekkend bedrag. Opgewekt nam Hans dit nieuws in ontvangst. De gevallen fiets was all-risk verzekerd en met de uit te keren guldens kon een gooi worden gedaan naar de ultieme Priller: de Mille R. Onder grote druk van de medebestuursleden der BBC, die niets anders liever zien dan de aanschaf van de meest ultime versie van welke Italiaanse motorfiets dan ook, besloot Hans over te gaan op de aanschaf van genoemd apparaat.